Filmy prawo, etyka

Marcus Jackson (Martin Lawrence) jest dobrodusznym aktywistą, który przechodzi bolesny rozwód. W sądzie poznaje amoralnego Allena Braddocka (Kelsey Grammer), prawnika wyrzuconego przez własnego ojca z szanowanej kancelarii. W akcie desperacji panowie decydują się nawiązać współpracę, z której wyniknie toksyczna przyjaźń odciskająca piętno na ich prywatnym życiu.

Marzeniem każdego adwokata jest praca w wielkiej i wpływowej kancelarii prawniczej która zapewni dostatek i właściwą pozycję. Więc kiedy Kevin Lomax, zdolny prawnik z prowincjonalnego miasteczka otrzymuje propozycję od właśnie takiej nowojorskiej firmy prawniczej, decyduje się na nią bez większego zastanowienia. Nowa praca, mieszkanie, przyjaciele, na to człowiek musi pracować przez całe życie. Kevin otrzymał to zgadzając się na jedną propozycję. Z czasem zaczyna jednak zauważać iż pewne, drobne na pozór wydarzenia, burzą idealny stan rzeczy.

Jeffrey Wigand był głównym świadkiem w procesie wytoczonym przez stan Missisipi i 49 innych stanów siedmiu największym amerykańskim koncernom tytoniowym. Proces ten odbił się szerokim echem na całym świecie i kosztował amerykański przemysł tytoniowy 246 miliardów dolarów. Wigand pracował w dziale badań firmy Brown & Williamson i znał najpilniej strzeżone tajemnice amerykańskiego przemysłu tytoniowego. Jego zwierzchnicy nie przypuszczali, że nadejdzie dzień, w którym podzieli się on tymi tajemnicami z opinią publiczną.

Bezwzględny gangster J.K. Verma (Amrish Puri) porywa syna policjanta Ashwini Kumara (Dilip Kumar). Oficer nie zamierza jednak spełniać żądań kidnapera, nawet w obliczu groźby śmierci swego potomka. Młodzieńcowi udaje się na szczęście uciec z rąk przestępcy, ale dobrze zapamiętuje sobie decyzję ojca...

Vincent Lindon i Alain Cavalier przyjaźnią się od lat, ich wzajemne stosunki można by porównać do relacji ojca z synem. Pewnego popołudnia, sącząc porto snują marzenia o filmie stworzonym wspólnymi siłami.

Antygona, córka Edypa. Jej zwaśnieni bracia, Eteokles i Polineikes, giną w walce o Teby. Władca tej krainy, Kreon, broniąc interesów i powagi państwa, zakazuje grzebania zdrajcy Polineika. Antygona, posłuszna prawom boskim i ludzkim powinnościom siostry, postanawia oddać bratu ostatnią posługę. Starcie dwóch odmiennych racji i konflikt etyczny między bohaterami, którzy w różny sposób pojmują hierarchię wartości i praw, stanowią podstawę tragedii, uznanej za klasyczny wzór doskonałości. Spektakl Jerzego Gruzy różni się koncepcją artystyczną od wcześniejszych inscenizacji telewizyjnych. To bardzo szczególne przedstawienie, odbiera się je tak, jak gdyby zmontowano je wczoraj – zauważono w recenzjach popremierowych. Reżyser określił je w podtytule jako „przygotowanie do spektaklu”. Aktorzy w prywatnych ubraniach, bez żadnej charakteryzacji, uczestniczą w „czytanej” próbie przy stolikach. Słowami Sofoklesa – w przekładzie prozą Stanisława Hebanowskiego – mówią o racji stanu, anarchii, terrorze, o uprawnieniach władcy i zniewoleniu narodu, o prawie niepisanym, odwiecznym. Na kanwie klasycznego tekstu dają współczesną interpretację tragicznego w skutkach konfliktu między przeciwstawnymi wartościami: emocją i rozumem, sentymentem i polityką, spontanicznością i doświadczeniem.

Polska prapremiera sztuki Goethego odbyła się w 1961 roku w warszawskim Teatrze Współczesnym. Doczekała się też wersji telewizyjnej (premiera 8 lutego 1965 roku). Nowe możliwości techniczne sprawiły, że inscenizacja Erwina Axera jeszcze zyskała na wartości. Pełnym blaskiem jaśnieje też kreacja Zofii Mrozowskiej jako Ifigenii, z pewnością jedna z najlepszych w bogatym dorobku tej aktorki. W mitologii greckiej Ifigenia pozostaje w cieniu swego sławniejszego rodzeństwa – Elektry i Orestesa. Jej losy są wszakże nie mniej dramatyczne, choć pozbawione piętna zbrodni. Przeciwnie, to dzięki Ifigenii naznaczony klątwą bogów ród Atrydów doczekał się moralnego odrodzenia. W klasycznie zbudowanej sztuce Johanna Wolfganga Goethego mniej znana z córek Agamemnona urasta do rangi jednej z najpiękniejszych pod względem etycznym postaci mitologii. Pomimo że sztuka Goethego dotyka spraw makabrycznych i mrocznych, tchnie z niej niezwykły optymizm. Wedle autora „Fausta” człowiek nie może uciec od swego przeznaczenia. Z drugiej wszakże strony dzięki uczciwości, sprawiedliwości i umiłowaniu prawdy jest w stanie odnieść zwycięstwo nad gwałtem i nienawiścią. W dramacie Goethego przemoc, podstęp, zawiść i duma uznają wyższość niezdolnej do kłamstwa i podłości bezbronnej Ifigenii.