Filmy erekcja, kobiece włosy łonowe

Touch Me Not to oda do ludzkiego ciała i związanych z nim pragnień, ale przede wszystkim ― wezwanie do akceptacji odmienności. Adina Pintilie testuje w swoim filmie terapeutyczny potencjał dotyku, obnażenia ciała i emocji, a towarzyszy jej w tym trójka bohaterów. Wszyscy mierzą się przed kamerą z tym, co ich blokuje, ogranicza, przeraża. Obserwując relacje między nimi, Pintilie stawia pytania o to, jak rozumiemy „intymność”, „piękno”, „związki” czy „pożądanie”. W czasach, w których ciało może stać się polem ideologicznej bitwy, nagość okazuje się manifestacją wolności.

Młody Francuz, Stefan poszukując enigmatycznej cygańskiej pieśniarki wyrusza do Rumunii. Jedynym śladem owego głosu jest nazwisko na kasecie z jej muzyką - Nora Lucka. Kasety tej ojciec Stefana słuchał bezustannie w ostatnich chwilach swojego życia. W sercu Rumunii, w zapomnianej przez wszystkich cygańskiej wiosce, Stefan poznaje ludzi dzięki którym odkrywa zupełnie nową kulturę. Znajduje nową rodzinę i przyjaciół - ale jego najowocniejszym odkryciem jest Sabina. Szukając Nory Lucka, Stefan podążał śladem ojca, tym co spotkał na swojej drodze była miłość.

Film skupia się na trojgu dwudziestoparolatków, w niekonwencjonalnym miłosnym trójkącie. Paryż latem 1972 roku. Alexandre jest bezrobotnym młodym człowiekiem zaangażowanym w zwiazek zarówno z Marie jak i polską pielęgniarką Veroniką.

Żywiołem Dumonta jest obserwacja. W Życiu Jezusa przygląda się grupie nastolatków żyjących z dnia na dzień na flandryjskiej prowincji, w rodzinnym mieście reżysera – Bailleul. Pozujący na motocyklowy gang chłopcy jeżdżą po okolicy, naprawiają stary samochód, grają w orkiestrze dętej. Ich uporządkowana, choć tkwiąca w wiecznym zawieszeniu egzystencja, nie przynosi żadnych wyzwań. Najwrażliwszy z bandy, epileptyk Freddy, przeżywa młodzieńczą miłość. Kiedy jego dziewczyna Marie, zaintrygowana zabiegającym o jej względy arabskim emigrantem Kaderem, porzuci Freddy’ego, chłopak znajdzie okazję, żeby się zemścić. Rutyna i dosłowność miłosnych zbliżeń zostanie skontrastowana z przemocą, która popycha Freddy’ego w koleiny męskości. Oto prawdziwa inicjacja w ludzkim świecie.

Business or pleasure? – pyta Bellę Cherry urzędnik graniczny na lotnisku w Los Angeles. Urocza, ale nieco naiwna 19-latka przyjeżdża z rodzinnej Szwecji do Kalifornii, aby rozpocząć karierę gwiazdy porno. Czy istnieje pornografia tworzona z poszanowaniem kobiet? Bella nie jest ofiarą wyzysku ani handlu ludźmi, pochodzi z bogatego kraju, jest świadoma, sekspozytywna i pełna wiary, że może decydować o sobie i swoim ciele. Praca seksualna nie jest dla niej przymusem, ale wyborem, a kalifornijska branża porno wydaje się przestrzegać zasad mających chronić aktorki i aktorów przed nadużyciami. W miarę przekraczania kolejnych „kręgów piekła” jasne jednak staje się, że mimo wszelkich wysiłków przemysł pornograficzny pozostaje szarą strefą, a granica między przyzwoleniem a przymusem jest nieostra. Autentyczny i bezkompromisowy film obnaża to wszystko, co nie mieści się w kadrze filmu z YouPorna: od przygotowań higienicznych i rozgrzewki aktorów, przez negocjacje w trakcie hardcore’owych scen, po sposób filmowania i ustawień kamery dla najlepszego efektu. Wszystko oglądamy oczami Belli, widzimy dokładnie to, co widzi ona. Bez cenzury i bez znieczulenia.

Pierwsza część monumentalnego dzieła Ilji Chrżanowskiego jest wprowadzeniem w skonstruowany z niebywałym rozmachem świat DAU. Wstrząsająca, transowa, chwytająca bohaterów i widzów w pułapki długich ujęć Natasza opowiada o samotnej kierowniczce kantyny w zamkniętym mieście-instytucie. Rzecz rozgrywa się w przeciągu kilku dni w 1952 roku, a Chrżanowski czyni nas świadkami dramatycznego uwikłania tytułowej bohaterki. Kamera (kręcono na taśmie 35 mm!) jest jak szpicel niespuszczający oka z Nataszy, kiedy ta wydaje obiady, flirtuje, prowadzi pijackie rozmowy, uprawia seks czy też pijana szarpie się z młodą pomocnicą. Nieświadoma, że jej banalne marzenia o miłości i drobne oszustwa w pracy stanowią pożywkę dla bezwzględnej totalitarnej władzy. DAU odsłania skrupulatnie jej mechanizmy. Na potrzeby filmu na terenie nieczynnego kompleksu wodnego w Charkowie zostało wybudowane miasto-instytut, w którym twórcy zamknęli na wiele miesięcy ochotników: naturszczyków i aktorów. Całość zaś rozrosła się w radykalny, kontrowersyjny eksperyment z pogranicza kina, sztuk wizualnych, psychodramy i nauk społecznych.

Mężczyzna (zwany po prostu Naszym Bohaterem) (Philippe Harel), rozczarowany współczesnym społeczeństwem i wciąż w szoku po romantycznym rozstaniu, widzi, jak jego mizoginia narasta z dnia na dzień, w następstwie licznych frustracji wobec kobiet i niemożności normalnego współdziałania z nimi. Podczas podróży służbowej w towarzystwie Raphaëla Tisseranda (José Garcia), swojego zawodowego przełożonego, ale podwładnego pod względem przeżyć romantycznych, znajdzie sposób, aby głębiej pogrążyć się w swoich mrocznych myślach, wciągając kolegę ze sobą w spiralę patetyki. Jakby było mało, Nasz Bohater niechcący doprowadzi do śmierci Tisseranda, co zakończy się pogrążeniem postaci w całkowitej depresji. Na emeryturze w szpitalu psychiatrycznym w dalszym ciągu narzeka na kobiety i społeczeństwo, których stereotypowe wartości odrzuca. Film i tak kończy się pozytywnie, gdy Nasz Bohater bierze lekcje tańca i staje twarzą w twarz z kobietą, która jest wyraźnie wyższa od niego i która się do niego uśmiecha.

16-letnia Dorothea (Anna Henkel-Grönemeyer), mieszczanka z dobrej rodziny z Hamburga, bawi się ze swoimi przyjaciółmi obu płci, naśladując produkcję filmów dla dorosłych. W końcu udawanie, że kręci się sceny seksu, nie daje jej wystarczającej satysfakcji, i jako uliczna profesjonalistka rozpoczyna ostry seks.