Filmy żołnierz, wojna, lata 40.

Opowieść rozpoczyna się w 1944 roku, powstanie warszawskie ponosi dotkliwą klęskę. Warszawa zrujnowana. Ocalali powstańcy zdejmują mundury i razem z cywilami uciekają z miasta. Główny bohater – Marcin – zostaje ranny podczas ucieczki, ląduje w niemieckim szpitalu. Tymczasem jego przełożony major Steinert namawia go do walki z Sowietami. Marcin jednak postanawia nawiązać kontakt z władzą ludową…

Cesira, matka trzynastoletniej Rosetty, jest właścicielką małego sklepiku w jednym z rzymskich zaułków. Nasilające się naloty aliantów (jest rok 1943) skłaniają Cesirę do opuszczenia miasta. Wraz z córką wyprawia się na wieś do swoich krewnych. Okrucieństwa wojny, chaos i głód - oto co napotyka po drodze i co zastaje w rodzinnej wiosce. Jedyną osobą świadomą sensu historycznych wydarzeń, jedynym człowiekiem mogącym ofiarować Cesirze psychiczne oparcie jest Michele - młody nauczyciel o lewicowych przekonaniach. Darzy on Cesirę głębokim uczuciem, nie wiedząc, że sam jest przedmiotem pierwszej dziewczęcej miłości Rosetty.

Film przedstawia losy Francji w latach 40. podczas trwania drugiej wojny światowej. Pokazuje jak ówczesne władze Francji współpracowały z nazistowskimi Niemcami. Ukazane są archiwalne materiały z tamtych czasów.

Zapis rozmów kapitulacyjnych pomiędzy oficerami Komendy Głównej AK a Erichem von dem Bachem – głównodowodzącym siłami niemieckimi walczącymi z powstaniem w Warszawie. Kazimierz Iranek-Osmecki, jako szef polskiej delegacji, zapisał precyzyjnie przebieg kilkunastu godzin negocjacji, jakie powstańcy prowadzili z von dem Bachem 2 października 1944 w Ożarowie pod Warszawą. Mało kto zdaje sobie sprawę z sukcesu polskich negocjatorów. Mimo militarnej przegranej Powstania, był to bowiem sukces. Przez 63 dni zawodowa armia niemiecka, nie mogła pokonać armii słabo uzbrojonych powstańców. Gdyby Niemcy mogli złamać opór Warszawy siłą, nie przystąpiliby do rozmów kapitulacyjnych. Armia Krajowa nie podpisała bezwarunkowej kapitulacji, ale poddała się na własnych warunkach. Skrajnie wycieńczeni powstańcy, potrafili pod ciężkim ostrzałem, przygotować prawniczym językiem, po niemiecku, projekt umowy kapitulacyjnej, który później prawie bez poprawek został przyjęty przez von dem Bacha. Nieustępliwi negocjatorzy osiągnęli wszystko, co można było: wyjście z bronią; status żołnierza AK dla wszystkich biorących udział w Powstaniu; wreszcie to, że do niewoli prowadzić ich będą niemieccy żołnierze z Wehrmachtu, a nie SS. Von dem Bach w czasie rozmów spędzonych z Polakami, wielokrotnie podkreślał ich sprawność i bojową skuteczność. Nie mógł się nadziwić, że w warunkach konspiracji tak świetnie udało się wyszkolić młodych żołnierzy.