Filmy samotność, film niezależny

Zdjęcia z rodzinnego archiwum, filmy kręcone kamerami 8 mm i VHS, wiadomości nagrane na automatycznej sekretarce – ten surowy materiał, zgromadzony w ciągu trzech dekad życia Jonathana Caouette'a, stał się podstawą autobiograficznego filmu dokumentalnego. Młody reżyser, aktor i pisarz tworzył swoje dzieło pod opieką Johna Camerona Mitchella (niezależnego aktora, reżysera i producenta) oraz Gusa Van Santa.

Film opowiada o grupie młodych nowojorczyków, którzy zbierają się w undergroundowym klubie "Shortbus", który cieszy się złą sławą z powodu kontrowersyjnej mieszanki sztuki, muzyki i polityki. Ich celem jest rozwiązanie problemów seksualnych w ich związkach.

Mała osada Paryż jest niebezpieczna dla obcych ponieważ miejscowi prowokują wypadki samochodowe, a następnie kradną to, co zostanie z wraków aut.

Brytyjczyk Stephen Wilson pracuje dla wywiadu swojego kraju. Po stracie żony i córki poświęca się wyłącznie pracy. Nieoczekiwanie w jego życie wkracza nowa kobieta, która staje się jego obsesją. Ta sytuacja jest o tyle niebezpieczna, że kobieta jest morderczynią, którą Wilson ma aresztować.

Główną bohaterką filmu jest jedenastoletnia dziewczynka, Keke Palmer z południowego Los Angeles, która pod naciskiem swojego środowiska, decyduje się na udział w narodowym konkursie literowania.

W Uzaku (ostatniej części tryptyku, na który składają się jeszcze Kasaba i Chmury w maju) miejscem spotkania bohaterów Ceylana jest Stambuł. Grana przez Emina Topraka postać młodego mężczyzny, który w poprzednich filmach marzył o ucieczce z prowincji, wreszcie decyduje się na porzucenie rodzinnego miasteczka. Zamierza znaleźć pracę na statku, wyruszyć w podróż, zacząć prawdziwe życie. Swoją przedłużającą się wizytą najpierw zaskakuje, a potem drażni wielkomiejskiego krewnego. Jest nim żyjący samotnie artysta (grany przez Muzaffera Özdemira), odcięty od azjatyckich korzeni. Jemu również przyjdzie rozliczyć się z własnym niespełnieniem. W Stambule pada śnieg. To rzadkie zjawisko. Stambulski śnieg jest gęsty i mokry, spada z nieba wielkimi płatkami na palmy i meczety. Bohater grany przez Topraka traci swój sen o mieście, traci złudzenia, nie udaje mu się bowiem niczego osiągnąć. Miasto go odrzuca. Jest zatopione w mglistej bieli niczym nieistniejąca nigdy Atlantyda. Jest też ruchliwe, wypełnione ludźmi, światłami, przedmiotami, które nie wiadomo do czego służą. Bohater nie znajduje w nim swojego miejsca, ani przestrzeni, która ułatwiłaby mu realizację marzeń. Ambiwalentna, milcząca relacja kuzynów uosabia istotę tureckości, melancholijne rozdarcie pomiędzy tradycją a współczesnością, nadzieją a rozpaczą. Film został poświęcony pamięci Emina Topraka, zmarłego śmiercią samobójczą w grudniu 2002 roku.

Po śmierci swojej dziewczyny, Jack postanawia zaopiekować się jej dzieckiem. Jednak jego praca jest zbyt pracochłonna by mógł poświęcać maleństwu dużo czasu. Postanawia zatrudnić opiekunkę...

Paulina Escobar jest żoną prominentnego prawnika w niezidentyfikowanym kraju Ameryki Południowej. Pewnego dnia mąż przyjeżdża do domu z sąsiadem. W kobiecie odżywają koszmary sprzed lat ponieważ w sąsiedzie, doktorze Miranda, rozpoznaje mężczyznę, który przed laty w czasie faszystowskiego reżimu, gwałcił ją i torturował. Paulina bierze odwet na swym domniemanym kacie. Ogłuszonego i związanego sadza na krześle w pokoju dziennym, organizując fikcyjny proces, którego uczestnikiem ma być zdezorientowany sytuacją mąż bohaterki.