Filmy gołąb

Sandy Bates to wzięty reżyser i scenarzysta filmów komediowych. Przeżywa jednak kryzys, ponieważ chce tworzyć filmy ambitne i artystyczne, co nie podoba się jego producentom. Wyjeżdża więc do hotelu Stardust w New Jersey, gdzie odbywa się przegląd jego starych filmów. Tam, wspomnienia zaczną mieszać się z jawą, a przeszłość z teraźniejszością i przyszłością.

Po śmierci ukochanej żony, Danny Parker pozwala, aby porwał go świat, w którym wszystko jest pozorne, a nic nie jest takie, na jakie wygląda. Zostaje wplątany w wir wydarzeń, nad którymi nie jest w stanie zapanować. Staje pomiędzy agentami z wydziału antynarkotykowego a sadystycznym dealerem.

Nicolas Cage wciela się w postać Nowojorczyka - kobieciarza, który jest przekonany, że staje się wampirem, po tym jak jedna z jego zdobyczy namiętnie ugryzła go w szyję. Jennifer Beals występuje w roli femme fatale, która wprowadza Cage'a w świat pobudzających wyobraźnię, mrocznych fantazji.

Stephen, paryski makler, chce się powtórnie ożenić, ale to wymaga najpierw dopełnienia rozwodu. Udaje się do amazońskiej dżungli, gdzie od 13-tu lat mieszka jego żona Patricia. Dowiaduje się tam, że ma 13-letniego syna Mimi-Siku, który wychowywał się wśród Indian. Stephen obiecuje mu, że jak już będzie dorosły zabierze go do Paryża. Problem w tym, że Mimi-Siku następnego dnia zostaje przyjęty do grona dorosłych, a to bardzo komplikuje życie Stephenowi... [opis dystrybutora]

Opowieść o gołębiu pocztowym próbującym dostać się do elitarnej jednostki RAFu noszącej w czasie II wojny światowej wiadomości dla Aliantów przez linię wroga. Valiant ma problemy w czasie szkolenia, ale w rezultacie dostaje najważniejsze zadanie tej wojny, przenieść kod do zaszyfrowanych wiadomości na temat lądowania w Normandii.

Północna Francja, połowa XIX wieku. Nad niewielkim miasteczkiem utrzymującym się z pobliskiej kopalni zawisły czarne chmury. Wszystko z powodu właściciela dobytku, który wykorzystuje mieszkańców do granic możliwości. Poniżani, oszukiwani i wyzyskiwani górnicy oraz ich rodziny postanawiają raz na zawsze rozprawić się z prześladowcą i pokazać, że braterstwo, szacunek oraz przyjaźń mogą śmiało konkurować z władzą oraz pieniędzmi...

Viridiana (Silvia Pinal) jest młodą zakonnicą mieszkającą w klasztorze, jeszcze czekającą na złożenie ślubów. Na niedługo przed tym wydarzeniem zostaje zaproszona do siebie przez długo niewidzianego wuja (Fernando Rey), który opłacał dotychczas jej pobyt w klasztorze. Namówiona przez siostrę zakonną, postanawia po raz ostatni przed ślubami spotkać się ze światem "zewnętrznym" i odwiedzić mężczyznę. Po kilkudniowym pobycie jednak, okaże się, że pobożna dziewczyna żyjąca w wyimaginowanym, idealistycznym świecie wiary chrześcijańskiej, będzie musiała przedefiniować swój światopogląd.

Akcja toczy się w Afganistanie, zimą 1975 roku. Dwunastoletni Amir, syn bogatego biznesmena z Kabulu, ma własne troski. Desperacko pragnie wygrać doroczne zawody latawców, by udowodnić ojcu, że jest wart jego uwagi i pochwały. On i jego przyjaciel marzą o zwycięstwie. Żaden z chłopców nie potrafi jednak przewidzieć, co zdarzy się tego popołudnia.

Wiek szesnasty. Dochodzi do małżeństwa pomiędzy Akbarem, cesarzem Mogłów, a Jodhą, księżniczką Radźputów. Małżeństwo, które miało jedynie pieczętować przymierze, wkrótce zrodziło w tej dwójce ludzi miłość.

„Cud w Mediolanie” zrealizowany trzy lata po “Złodziejach rowerów” przez duet Vittorio De Sica – Cesare Zavattini świadczy o odwrocie włoskiego reżysera od czystego neorealizmu. Jest tym dla De Sici, co „Noce Cabirii” dla Federico Felliniego – problemy społeczne powojennych Włoch ustępują rzeczywistości sacrum i profanum, pobożności instytucjonalnej i ludowej, mieszance pogaństwa i religii. To, co w „Złodziejach rowerów” de Sica jedynie zaznaczył na marginesie poprzez wprowadzenie postaci wróżbitki, w “Cudzie w Mediolanie” wybucha z pełną, prostoduszną siłą. Mały Totò znaleziony w zagonie kapusty, a obdarzony łaską czynienia cudów, ratuje swych przyjaciół z opresji i sprawia, że ulatują na miotłach do nieba, zostawiając za sobą pałace bogaczy, lepianki żebraków i przepych Duomo. Nakręcony w 1951 roku film de Sici został nagrodzony Złotą Palmą wraz ze szwedzkim filmem „Fröken Julie”, ekranizacją dramatu Strindberga, w którym panna z arystokratycznych sfer zakochuje się w służącym. Tym żyła Europa początku lat 50.